The effect of biomedical model on nursing<p>Biyomedikal modelin hemşireliğe etkisi

Abstract

Although models are new in nursing, basing nursing care on a model has always been with nursing. Nursing care had been under the sway of other disciplines for the major part of the XX^th century. And the biomedical model was the one that affected nursing care the most.

Human mind and body are separated as opposite sides with a dualist approach, as mind and spirit belong to theology scholars’ and body belongs to the field of physicians. Body is divided into smaller parts; systems, organs, tissues and cells. Within this approach diagnostic and therapeutic procedures are active in action.

Biomedical model guides nurses to perceive an individual as a physicochemical machine or a disease diagnosis where emphasis is on body’s structure and malfunction. Mind and body separation was not suitable with wholistic nursing philosophy. As a result, nurses ignored patient’s individual characteristics and needs and limited themselves in the frame of treatment.  Practicing with biomedical model leaded nurses to uncertainty between treatment and care, where nurses would decide on whether to be dependent to physicians or be independent from physicians.

Biomedical model, as a traditional model where the nursing practice has been based, is important for its contributions in the past. However, it is a widespread idea within the nurses that this model is not suitable to provide a base for nursing practice. For a different nursing care, existence of various alternatives is very crucial.

Özet

Model kavramı yeni olmasına karşın uygulamayı bir modele temellendirmek hemşireliğin başladığı günden bu yana var olmuştur. Bununla birlikte XX. yüzyılın büyük bir kısmında hemşirelik diğer disiplinlerin kuramlarının etkisi altında kalmış ve bu kuramları kullanmıştır. Ancak en çok etkilendiği model biyomedikal model olmuştur.

Zihin ve ruh din bilimcilerinin beden ise hekimlerin alanı olarak ikili (dualist) bir yaklaşımla insan bedeni ile zihni birbirinden ayrı tutulmuştur. Beden daha küçük bölümlere, sistem, organ, doku ve hücrelere ayrılmıştır. İndirgemeci yaklaşım olarak da bilinen bu ikili yaklaşımda tanı koyma ve tedavi etme esastır.  

Biyomedikal model hemşireyi bireye fizikokimyasal makine ya da hastalık tanısı olarak bakmaya yönlendirir. Vurgu vücudun yapı ve işlevsel bozukluğu üzerinedir. Biyomedikal modelin zihin ve bedeni iki karşıt gruba ayıran anlayışı insanı bir bütün olarak ele almayı hedefleyen hemşirelik felsefesi ile de çelişmektedir. Sonuçta hastanın kişisel özellikleri göz ardı edilmiş, hemşireler de tedavi çerçevesi içinde sıkışıp kalmış ve hastayı bir bütün olarak ele alamamışlardır. Diğer taraftan biyomedikal modele bağlı kalmak hemşireleri tedavi ile bakım arasında bir tür belirsizlik konumunda bırakmış ve hemşireler hekimlere bağımlı ya da bağımsız olmak arasında bir karar verme konumunda kalmışlardır.

Yıllardır hemşirelik uygulamasının üzerinde kurgulandığı biyomedikal model,  geleneksel bir model olarak geçmişteki katkıları önemlidir. Ancak, modelin hemşirelik uygulamalarına bir temel oluşturmada yetersiz kaldığı görüşü hemşireler arasında giderek yaygınlaşmaktadır. Bu bağlamda hemşirelik bakımı için daha uygun farklı seçeneklerin olması çok önemdir.