Religion and mysticism in poems of Şeref Hanım<p>Şeref Hanım’ın şiirlerinde din ve tasavvuf
Keywords:
Şeref Hanım, divan literature, poem, religion, mysticis, divan edebiyatı, şiir, din, tasavvufAbstract
Şeref Hanım (Lady Seref) (1809-1861) lived at the first half of the 19th century during when Tanzimat Literature had started to outmaneuver Divan Literature and had made its weight felt. She is an exceptional female divan poet who managed to make a distinguished name for her within the tradition of Classical Turkish Literature. She has a large-scale divan in which she added up all her poems written in almost all styles and types of verse.
Religious – mystical components at the major parts of her poems attract the attention. Divan of the poetess, who was a maulawi in essence and had sympathy in the effective sects of that period, such as Qadiriyya and Rifai, presents an extensive material on this subject. Sincere, truthful, courageous, and loud-voiced explanandum that was used by Şeref Hanım while stating aforementioned content is also remarkable. In this study, we aimed to examine the religious – mystical components, motifs, personalities and the manner of handling them that we determined within the poems of Şeref Hanım. Herewith, we aimed to enlighten projection of religion and mysticism phenomena which are the leading fundamental supplying sources of Classical Turkish Literature within work of a female divan poet.
Özet
Şeref Hanım (1809-1861), Tanzimat edebiyatının divan edebiyatına üstünlük sağlamaya başladığı, ağırlığını hissettirdiği 19.yüzyılın ilk yarısında yaşamıştır. Klasik Türk edebiyatı geleneği içinde adından söz ettirmeyi başarmış, nadir kadın divan şairlerinden biridir. Hemen her nazım biçimi ve türünde yazdığı şiirlerini bir arada topladığı hacimli bir divanı vardır.
Şiirlerinin büyük bir kısmında dinî-tasavvufî unsurlar göze çarpmaktadır. Esas itibarıyla Mevlevi olan ve döneminde etkili Kadirilik, Rıfailik gibi tarikatlara da sempati duyduğu bilinen şairenin divanı, bu konuda elimize geniş bir malzeme sunmaktadır. Şeref Hanım’ın söz konusu içeriği şiirlerinde dile getirirken kullandığı içten, samimi, yürekli ve gür sesli ifade biçimi ayrıca dikkat çekicidir. Çalışmamızda Şeref Hanım’ın şiirlerinde tespit ettiğimiz dinî-tasavvufî unsurları, motifleri, şahsiyetleri ve bunların ele alınış biçimlerini incelemeyi amaçladık. Bu vesileyle Klasik Türk edebiyatının beslendiği temel kaynakların başında gelen din ve tasavvuf olgusunun bir kadın divan şairinin eserindeki izdüşümünü açıklığa kavuşturmayı hedefledik.
Downloads
Metrics
References
Ahmed Muhtar (1311). Şair Hanımlarımız. İstanbul. S. 19.
Ahmed Rif’at (1300). Lugat-ı Târihiyye ve Coğrafiyye. C. IV. İstanbul.
Altunbaş.K.(1985). Şeref Hanım ve Divan Edebiyatındaki Yeri. Mili Kültür Dergisi. S.50. Ankara.
Arslan. M.( 2002). Şeref Hanım Divanı. İstanbul: Kitabevi.
Arslan. M. & Erdoğan. M. (2009). Kerbelâ Mersiyeleri. Ankara: Grafiker.
Azamat. N. (2001). Kâdiriyye. Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, c. 24, İstanbul, s.135.
Bağdatlı İsmail Paşa (1972). Keşfü’z-Zünûn Zeyli. C. I. İstanbul.
Bursalı Mehmed Tahir ( 1333). Osmanlı Müellifleri. C.II. İstanbul.
Ceyhan. S. (2009). Salâhî Efendi. Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, C. 36, İstanbul, s.18.
Ertek. H. N. (1941). Şeref Hanım. İstanbul: C.H.P. Şehremini Halkevi Neşriyatı.
Fatîn Dâvûd (1271). Tezkire-i Fatîn (Hâtimetü’l-Eş’âr). İstanbul.
Göçgün. Ö. (1986). Şeref Hanım. Selçuk Üniversitesi 2. Millî Mevlânâ Kongresi (Tebliğler). Konya. s. 287-293.
İslâm Âlimleri Ansiklopedisi (2016, Ekim 8). Veysel Karanî. http://wwwehlisunnetbuyukleri.com/Islam Âlimleri Ansiklopedisi/Detay/Velsel-Karanı-913.
Mardin. Y. (1994). Şair Şeref Hanım. Ankara: Kültür Bakanlığı.
Mehmed Süreyyâ (1311). Sicill-i Osmânî. C. III. İstanbul.
Mehmed Zihnî (1294). Meşâhirü’n-Nisâ. İstanbul.
Muallim Nâcî (2000). Osmanlı Şairleri. (Haz. Cemal Kurnaz). Ankara: Akçağ.
___________ (1995). Lugat-ı Nâcî. İstanbul: Çağrı.
Nûreddîn Avnî ( 1311). Şeref Hanım. Mekteb Mecmuası. C. IV. S. 7. İstanbul.
Pala. İ. (1989). Ansiklopedik Divan Şiiri Sözlüğü. Ankara: Akçağ.
Şemseddîn Sâmî (1311). Kâmûsü’l-A’lâm. C.IV. İstanbul.
Tahralı. M. (2008). Rifâiyye. Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. C. 35. İstanbul. s. 99-101.
Topal. A. (2007). Klasik Türk Edebiyatında Muharrem Ayı Etrafında Yazılan Şiirler. A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi. S. 35. Erzurum. s. 91-99.
Tuman. N. (2001). Tuhfe-i Nâilî. (Haz. Cemal Kurnaz-Mustafa Tatçı). İstanbul: Bizim Büro.
Turunçel. G. (2007). Şeref Hanım Divanı’nın Tahlili. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Adnan Menderes Üniversitesi. Aydın. Türkiye.
Uludağ. S. (1988). Abdülkâdir-i Geylânî. Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, C. 1, İstanbul, s. 235-236.
Uzun. Ş. (2015). Bir Kadın Şairin Dilinden Hz. Mevlanâ, Mevlevîlik ve Mesnevî-i Şerif. Uluslar Arası Sosyal Araştırmalar Dergisi. C. 8. S. 37. s. 266-277.
Yıldırım. Y. (2014). Osman Şems Efendi’nin Şiirlerinde Dînî ve Tasavvufî Muhteva. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. C. XVIII. S. 1. s. 37-64.
Yılmaz. A. (2000). Son Divan Şairlerimizden Şeref Hanım ve Münâcâtları. Necmettin Erbakan Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. C. 10. S. 10. s. 201-215.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Authors can retain copyright, while granting the journal right of first publication. Alternatively, authors can transfer copyright to the journal, which then permits authors non-commercial use of the work, including the right to place it in an open access archive. In addition, Creative Commons can be consulted for flexible copyright licenses.
©1999 Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License.