An attempt for one-to-one mentorship model; opinions of mentor nurse<p>Birebir rehberlik modeli denemesi; rehber hemşire görüşleri

Abstract

Issues caused by qualified lecturer shortage in clinical training have necessitated in this respect are taking advantage of assistant instructor/specialist clinicians and methods such as mentorship, coaching and preceptorship. The study was conducted to determine opinions about this applying of mentor nurses that supporting clinical education process student nurses through one-to-one mentorship model. Sampling group of this descriptive study was consisted of 117 nurses who participate in “mentorship education” and provide one-to-one mentorship to first grade nursing students who were having th eir first clinical experiences. Application of research was conducted by means of the questionnaire comprised of 30 questions and developed along the opinions of eigth specialist nurses by the researchers In this study, it was observed that mentor nurses were indecisive about guidance practice and some had negative thoughts. It was also determined that mentor nurses displayed differences about faculty members or their responsibilities at clinics; and that they requested further explanation and clarification regarding the responsibilities expected from them. It was found that nurses found mentorship education beneficent and they requested that education subjects to be deepened and extended. Nurses who are trained about mentorship would both provide supportive learning environment and contribute significantly into education activities of instructors in development of learning processes. Proliferation of mentorship education across the cooperation between school and hospital would facilitate adaptation periods of students and beginner/inexperienced nurses and would allow them to gain skills of nursing practice.

Özet

Klinik öğretimde yetişmiş öğretim elemanı açığından kaynaklanan sorunlar yardımcı öğretim elemanlarının/uzman klinisyenlerin değerlendirilmesi ile rehberlik modellerinin kullanılmasını gerekli kılmıştır. Bu çalışma birebir rehberlik modeli ile öğrenci hemşirelerin klinik eğitimlerine destek veren rehber hemşirelerin, bu uygulamaya ilişkin görüşlerini saptamak amacıyla gerçekleştirildi.  Bu tanımlayıcı türdeki araştırmanın örneklemini ilk klinik deneyimlerini gerçekleştiren hemşirelik birinci sınıf öğrencilerine birebir rehberlik yapan ve “Rehberlik Eğitimi”ne katılan 117 hemşire oluşturdu. Uygulama araştırmacılar tarafından 8 uzman hemşirenin görüşü alınarak geliştirilen ve 30 sorudan oluşan soru formu kullanılarak gerçekleştirildi. Bu çalışmada rehber hemşirelerin, rehberlik uygulaması hakkında kararsız kaldıkları, bir bölümünün ise olumsuz düşünceye sahip olduğu görüldü. Rehber hemşirelerin kliniklerde kendilerinin ve öğretim elemanlarının sorumluluklarına ilişkin farklılıkları ortaya koyduğu, bu konuda kendilerinden beklenen sorumlulukların daha net açıklanmasını istedikleri saptandı. Rehberlik eğitiminin yararlı olduğu ve eğitimlerin derinleştirilmesi ve sürece uzatılmasını istedikleri belirlendi. Rehberlik konusunda eğitilmiş hemşireler hem destekleyici öğrenme ortamını oluşturacak hem de öğrenme süreçlerinin geliştirilmesinde eğitimcilerin öğretim çabalarına büyük katkı sağlayacaktır. Okul-hastane işbirliğinde “Rehberlik Eğitimi” programlarının yaygınlaştırılması, öğrencilerin ve yeni işe başlayan/deneyimsiz hemşirelerin uyum sürecini hızlandıracak ve hemşirelik becerilerini kazanmalarını sağlayacaktır.