The family characteristics of juvenile delinquency in Turkey<p>Türkiye'de suça sürüklenen çocukların aile özellikleri

Authors

  • Derya Kayma Güneş
  • Rıza Gökler Yıldırım Beyazıt University

Keywords:

Juvenile Delinquency, Juvenile Driven into Crime, The Importace of Family, , Çocuk Suçluluğu, Suça Sürüklenen Çocuk, Ailenin Önemi

Abstract

In this study, it is aimed to examine the family characteristics of juvenile driven into crime in Turkey. For this purpose, literature information focusing on juvenile delinquency has been examined and the importance of family in juvenile delinquency has been assessed. In the study, the research results about the subject were compared. Familial factors influencing the juvenile delinquency are discussed with crowded family, deterioration of integrity, socioeconomic and cultural level, family crime and child neglect/abuse, family relations.

Extended English abstract is in the end of Full Text PDF (TURKISH) file.

 

Özet

Bu çalışmada Türkiye’de suça sürüklenen çocukların aile özelliklerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda çocuk suçluluğunu odak alan literatür bilgisi  incelenmiş ve çocukların suça sürüklenmesinde ailenin önemi değerlendirilmiştir. Çalışmada, konu ile ilgili yapılmış olan araştırma sonuçları karşılaştırılmıştır. Çocukların suça sürüklenmesinde etkili olan ailesel faktörler ailenin kalabalık olması, bütünlüğünün bozulması, sosyoekonomik ve kültürel düzeyi, ailede suç olgusu ve çocuk ihmal/istismarı, aile içi ilişkiler başlıkları ile ele alınmıştır. 

Downloads

Download data is not yet available.

Metrics

Metrics Loading ...

Author Biographies

Derya Kayma Güneş

Ph.D. Student, Yıldırım Beyazıt University, Graduate School of Health Sciences Clinical Oriented Social Work

Rıza Gökler, Yıldırım Beyazıt University

Assoc. Dr., Yıldırım Beyazıt University, Health Sciences Faculty, Social Work Department

References

Aktaş AM. (2011). Çocuk koruma kanunu; çocuk ve suç. İçinde: Hançerli S, Sevinç B, Gürer C, Öner MC (editörler). Suça Sürüklenen ve Mağdur Çocuklar. Ankara, Sabev Yayınları, 191-197.

Akyüz E. (2000). Ulusal ve uluslararası hukukta çocuğun haklarının ve güvenliğinin korunması. Ankara: Milli Eğitim Basımevi.

Balkaya, A., Ceyhan, E. (2007). Lise öğrencilerinin suç davranışı düzeylerinin bazı kişisel ve ailesel nitelikler bakımından incelenmesi. Aile ve Toplum Dergisi, 3(11), 13-27.

Baykara Acar Y. (2004). Cinsel suçtan hükümlü çocukların yaşam öyküsü çalışması ve grupla sosyal hizmet uygulaması, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sosyal Hizmet Anabilim Dalı, Doktora tezi, Ankara: Hacettepe Üniversitesi.

Baykara Acar Y. (2009). Türkiye'de kanunla ihtilaf halindeki çocuklar: Multi-disipliner yaklaşımın önemi. İçinde: Uludağlı Ş., Doğutaş U., Dolu O., Büker H. (editörler). Kanunla ihtilaf halindeki çocuklar: sorunların çözümünde çok disiplinli işbirliği ve iyi uygulama örnekleri. Ankara: TBMM Basımevi, 293-314.

Cenkseven Ö. F., Yılmaz, Y. (2011). Ortaöğretim Öğrencilerinde Görülen Kuraldışı Davranışları Yordamada Yaşam Doyumu ve Anne-Baba Stillerinin Rolü. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 12(3), 1737-1748.

Çoban, S. (2012). Sosyal çevrenin etkilerinin çocukların suç ve problemli davranışları ile ilişkileri, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sosyoloji Anabilim Dalı, Yüksek lisans tezi, Ankara: Hacettepe Üniversitesi.

Çocuk Haklarının Kullanılmasına İlişkin Avrupa Sözleşmesi (2001). Resmi Gazete, sayı: 22184, 17.01.1995. Erişim: [http://www.tbmm.gov.tr/komisyon/insanhaklari/pdf01/375-384.pdf]. Erişim Tarihi: 23.12.2014.

Çocuk Hakları Sözleşmesi (1995). Resmi Gazete, sayı: 22138, 11.12.1994. Erişim: [http://www.tbmm.gov.tr/komisyon/insanhaklari/pdf01/137-160.pdf]. Erişim Tarihi: 23.12.2014.

Çocuk Koruma Kanunu (2005). Resmi Gazete, sayı: 25876, 15.07.2005. Erişim: [http://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/ 1.5.5395.pdf]. Erişim Tarihi: 23.12.2014.

Dangi T., & Witt P. A. (2016). Parenting styles and positive youth development. Youth Development İnitiative, (41)1, View Article: DOI: http://dx.doi.org/10.13140/RG.2.2.1880230400

Dinç, A. (2013). Çocuk suçluluğunda ailenin rolü, Sosyal Bilimler enstitüsü, Sosyoloji Anabilim Dalı, Yüksek Lisans tezi, Kırıkkale: Kırıkkale Üniversitesi.

Duyan V. (2011). Çocuk suçluluğunun önlenmesinde ailenin ve okulun önemi. İçinde: Hançerli S., Sevinç B., Gürer C., Öner MC. (editörler). Suça Sürüklenen ve Mağdur Çocuklar. İstanbul: Sabev Yayını, 169-176.

Elibol, Ş. (1998). 11-15 yaş grubundaki mala karşı suç işlemiş çocukların sosyo-demografik özellikleri, Adli Tıp Enstitüsü, Sosyal Bilimler Anabilim Dalı, Yüksek Lisans tezi, İstanbul: İstanbul Üniversitesi

Erdoğan F. (2010). Kanunla ihtilafa düşmüş çocuklar ve çocuk suçluluğuna etki eden sosyoekonomik faktörler, Adli Tıp Enstitüsü, Sosyal Bilimler Anabilim Dalı, Yüksek Lisans tezi, İstanbul: İstanbul Üniversitesi

Ereş, F. (2009). Toplumsal bir sorun: suçlu çocuklar ve ailenin önemi. Aile ve Toplum Dergisi, 5(17), 88- 96.

Güral B. (2009). Türkiye’de çocuk suçluluğu ve nedenleri: Erzurum örneği, Güvenlik Bilimleri Enstitüsü Suç Araştırmaları Anabilim Dalı, Yüksek Lisans tezi, Ankara: T.C. Polis Akademisi.

Gander MJ., Gardiner, HW. (1998). Çocuk ve Ergen Gelişimi, 3rd. ed., Dönmez A., Nermin Ç., Bekir O., (Çeviri editörleri). Ankara: İmge Kitabevi.

Hablemitoğlu Ş. (2011). Aile içi şiddeti önlemek, çocuk suçluluğunu ve mağduriyeti azaltır mı?.İçinde: Hançerli S., Sevinç B., Gürer C., Öner MC. (editörler). Suça Sürüklenen ve Mağdur Çocuklar. İstanbul: Sabev Yayını, 93-102.

Hoeve M., Blokland A., Dubas J. S., Loeber R., Gerris J. R. M., P. H. van der Laan. (2008). Trajectories of delinquency and parenting styles. J Abnorm Child Psychol, (36)/223-235,View Article: DOI: http://dx.doi.org/10.1007/s10802-007-9172-x

İçli, T. (2007). Kriminoloji , 7. Baskı. Ankara: Seçkin Yayınları.

Junger J. (2009). Young people at risk: causal aspects and prevention. İçinde: Uludağlı Ş., Doğutaş U., Dolu O., Büker H. (editörler). Kanunla ihtilaf halindeki çocuklar: sorunların çözümünde çok disiplinli işbirliği ve iyi uygulama örnekleri. Ankara: TBMM Basımevi, 109-138.

Kara İ., Demircan E., Hançerli S., Sevinç B., Cüneyt G., Kaya A., Öner M. C. (2011). Suça sürüklenen çocuklar için yeni yaklaşımlar: Diyarbakır örneği. İçinde: Hançerli S., Sevinç B., Gürer C., Öner MC. (editörler). Suça Sürüklenen ve Mağdur Çocuklar. İstanbul: Sabev Yayını, 353-365.

Kaner, S. (2001). Anababa denetimleriyle ergenlerin suç kabul edilen davranışları arasındaki İlişkinin İncelenmesi, 1.Ulusal Çocuk ve Suç: Nedenler ve Önleme Çalışmaları Sempozyumu, Ankara, Kongre Bildiri Kitabı Bildiri Kitabı: 229-254.

Okorodudu G. N. (2010). Influence of parenting styles on adaloscent delinquency in delta central senatorial district. Edo journal of councelling. 3(1), 58-86, View Article: DOI: http://dx.doi.org/10.4314/ejc.v3i1.52682

Polat, O. (2002). Çocuk Istismarı Nedir?. İstanbul: Analiz Yayınları.

Rohner, R. P. (2004). The parental acceptance-rejection syndrome: universal correlates of perceived rejection. American Psychologist, 59 (8), 830-840.

Rohner R. P., Khaleque, A., Cournoyer, D. E. (2012). Introduction to ParentalAcceptance-Rejection Theory,Methods Evidence and Implications. Erişim: www.cspar.uconn.edu, Erişim tarihi: 03.01.2016.

Saruç S., Kayma Güneş D. (2014). Suça sürüklenen çocuklar hakkında sosyal İnceleme raporlarının mahkeme kararlarına etkisi. Toplum ve Sosyal Hizmet. 25(1), 109-132.

Santrock J. W. (2011). Yaşam Boyu Gelişim, Galip Y. (çeviri editörü). 13. Baskı, Ankara: Nobel Yayıncılık.

Semerci, B. (2011). Suça Sürüklenen Çocuk ve Gençlere Psikiyatrik Yaklaşım.İçinde: Hançerli S., Sevinç B., Gürer C., Öner MC. (editörler). Suça Sürüklenen ve Mağdur Çocuklar. İstanbul: Sabev Yayını, 80-85.

Shoemaker D. J. (2005). Theories of delinquency. New York: Oxford University Press.

Şahinli K. (2012). Çocuk suçluluğuna sebep olan ailesel faktörler: Ankara Kapalı Çocuk ve Gençlik Ceza İnfaz Kurumu’nda bulunan tutuklu ve hükümlü çocuklar üzerine bir çalışma, Güvenlik Bilimleri Enstitüsü Suç Araştırmaları Anabilim Dalı, Yüksek Lisans tezi, Ankara: T.C. Polis Akademisi.

Şengün Afşin R. (2017). Suça sürüklenen çocuklar ile suça sürüklenmeyen çocukların algıladıkları anne baba tutumları, bağlanma stilleri ve benlik algılarının incelenmesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Çocuk Gelişimi ve Eğitimi Anabilim Dalı, Yüksek Lisans tezi, Ankara: Gazi Üniversitesi.

Temel, F. ve Aksoy, A. (2005). Ergen ve Gelişimi: Yetişkinliğe İlk Adım. Ankara: Nobel Yayıncılık.

Temel, Z. F., Bayraktar, V. (2009). Çocukları suça iten ailesel nedenler. İçinde: Uludağlı Ş., Doğutaş U., Dolu O., Büker H. (editörler). Kanunla ihtilaf halindeki çocuklar: sorunların çözümünde çok disiplinli işbirliği ve iyi uygulama örnekleri. Ankara: TBMM Basımevi, 214-236.

Turan, İ. (2012). Suçu sürüklenen çocuklar: Kocaeli örneği, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Çalışma Ekonomisi ve Endüstri İlişkileri Anabilim Dalı, Yüksek Lisans tezi, Sakarya: Sakarya Üniversitesi.

Tunceroğlu Z. (2015). Suça sürüklenen çocuklarda mükerrerliğin irdelenmesi, Adli Tıp Enstitüsü, Sosyal Bilimler Anabilim Dalı, Doktora tezi, İstanbul: İstanbul Üniversitesi.

Türkiye İstatistik Kurumu (2016). Adalet İstatistikleri.[http://www.tuik.gov.tr/]Erişim Tarihi: 15.10.2017.

Türkiye İstatistik Kurumu (2015). Gelir, yaşam, tüketim ve yoksulluk istatistikleri.[http://www.tuik.gov.tr/] Erişim Tarihi : 15.10.2017.

Uluğtekin, S. (1991). Hükümlü Çocuklar ve Yeniden Toplumsallaşma. Ankara: Bizim Büro Yayınları.

Yaman Ö. M., Acar B. (2016). Disiplinlerarası Suç ve Suçluluk Çalışmaları (1923-2015): Sosyal Hizmet Perspektifinde Bibliyografik Bir Değerlendirme. İstanbul: Bir Yayıncılık.

Yavuzer, H. (1981). Psikososyal Açıdan Çocuk Suçluluğu. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Eğitim Fakültesi Yayınları.

Yelken R. (2011). Çocuk suçluluğunun önlenmesinde merkezi kurum aile: çocuklara dair uluslararası sözleşmelerin analizi. İçinde: Hançerli S., Sevinç B., Gürer C., Öner MC. (editörler). Suça Sürüklenen ve Mağdur Çocuklar. İstanbul: Sabev Yayını, 32-41.

Türkiye' de suça sürüklenen çocukların aile özellikleri/The family characteristics of juvenile delinquency in Turkey ]

Downloads

Additional Files

Published

2017-11-24

How to Cite

Kayma Güneş, D., & Gökler, R. (2017). The family characteristics of juvenile delinquency in Turkey&lt;p&gt;Türkiye’de suça sürüklenen çocukların aile özellikleri. Journal of Human Sciences, 14(4), 3742–3755. Retrieved from https://j-humansciences.com/ojs/index.php/IJHS/article/view/4961

Issue

Vol. 14 No. 4 (2017)

Section

Social Work

License

Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi ISSN:1303-5134
International Journal of Human Sciences ISSN:2458-9489
 
is an "Open Access Journal" that uses a funding model that does not charge readers or their institutions for access. From the BOAI definition of open access, users take the right of read, download, copy, distribute, print, search, or link to the full texts of these articles.

Authors can retain copyright, while granting the journal right of first publication. Alternatively, authors can transfer copyright to the journal, which then permits authors non-commercial use of the work, including the right to place it in an open access archive. In addition, Creative Commons can be consulted for flexible copyright licenses.

©1999 Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License.