Examination of primary education teachers’ opinions on child abuse in life science course objectives<p>Hayat bilgisi dersi kazanımlarında çocuk istismarına ilişkin sınıf öğretmenlerinin görüşlerinin değerlendirilmesi
Keywords:
Life science curriculum, child abuse, safe life, basic education, Hayat bilgisi programı, çocuk istismarı, güvenli hayat, temel eğitimAbstract
This study concerns the importance of preventive implementations for physical, psychological, and sexual child abuse through curriculum. Therefore, the study has examined the interpretations of primary education teachers on one of the attainments of Safe Life unit in Life Sciences course that has been recently revised and put into force for 2017-2018 academic year. 12 volunteer primary education teachers participated in the study. The study was conducted with phenomenology design of qualitative research method. Semi-structured interview forms were developed and applied by the researcher as the data collection. The data were transcribed first and then analyzed through descriptive and content analysis. The findings have highlighted that most of the teachers have not associated the objective with child abuse issue, on the contrary, they have interpreted it as a precaution for physical harms and damages (accidents, injuries, wounds, etc.) and communication in respect (asking for permission before speaking, behave respectfully to elders, etc.). Additionally, teachers have mentioned that they have not been in any training either in pre-service or in-service education related to child abuse. It has been noticed that child abuse issue has not been properly touched upon in educational field. It is hoped to draw attention to the topic in education with this study.
Extended English summary is in the end of Full Text PDF (TURKISH) file.Özet
Bu çalışmada çocukların fiziksel, psikolojik ve cinsel istismarına yönelik önleyici uygulamaların öğretim programlarında yer almasının önemi araştırılmıştır. Bu kapsamda 2017-2018 eğitim-öğretim yılı itibari ile yürürlüğe giren revize edilmiş hayat bilgisi öğretim programı içerisinde yer alan “Güvenli Hayat” ünitesinin bir kazanımının sınıf öğretmenleri tarafından nasıl yorumlandığı araştırılmıştır. Çalışma 12 sınıf öğretmeni ile nitel araştırma yöntemlerinden olgubilim (fenomenoloji) deseni ile yürütülmüştür. Çalışma sırasında “yarı yapılandırılmış görüşme formu” kullanılmıştır Görüşme sonunda yazıya aktarılan veriler betimsel ve içerik analizi yöntemi ile incelenmiş ve bulgular değerlendirilmiştir. Elde edilen bulgulara göre öğretmenlerin büyük bir çoğunluğu kazanımı fiziksel güvenlik (kaza, yaralanma, güvenli oyun alanları vb.) ve saygılı iletişim (söz alma, büyüklere saygılı olma vb.) çerçevesinde yorumlamış ve çocuk istismarı ile ilişkilendirmemiştir. Öğretmenler ilgili konuda hiç eğitim almadıklarını da belirtmişlerdir. Bu çalışma sonucunda eğitim alanında çocuk istismarı konusunda yeterli bir farkındalık olmadığı fark edilmiş ve eğitim alanında önleyici uygulamalara yönelik farkındalık oluşturulması için önerilerde bulunulmuştur.
Downloads
Metrics
References
Abrahams, N., Casey, K. ve Daro, D. (1992). Teachers' knowledge, attitudes, and beliefs about child abuse and its prevention. Child Abuse & Neglect, 16(2), 229-238.
Ahioğlu, N. (2004). Yayınlara ve yargı kararlarına göre Türkiye’de çocuk istismarı. Eğitim Bilimleri ve Uygulama, 3(6), 278-285.
Akbaş, T. (2002). Çocuklara yönelik cinsel tacizler ve koruyucu eğitim. Çukurova Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 19 (2),1–8.
American Psychological Association. Presidential Task Force on Violence & the Family. (1996). Violence and the family: American Psychological Association presidential task force on violence and the family raporu. American Psychological Association.
Aral, N. (1997). Fiziksel İstismar ve Çocuk. Ankara: Tekışık Veb Ofset Tesisleri.
Aral, N. ve Gürsoy, F. (2001). Çocuk hakları çerçevesinde çocuk ihmal ve istismarı. Milli Eğitim Dergisi, 151(5).
Botash, A. S. (2003). From curriculum to practice: implementation of the child abuse curriculum. Child Maltreatment, 8(4), 239-241.
Briner, R. ve Dewberry, C. (2007). Staff wellbeing is key to school success: A research study into the links between staff wellbeing and school performance. Londra: University of London.
Carrell, S. E. ve Carrell, S. A. (2006). Do lower student to counselor ratios reduce school disciplinary problems? Contributions to Economic Analysis & Policy, 5(1).
Coolahan, J. (2002). Teacher education and the teaching career in an era of lifelong learning. OECD Education Working Papers. Paris: OECD Publishing.
Crenshaw, W. B., Crenshaw, L. M. ve Lichtenberg, J. W. (1995). When educators confront child abuse: An analysis of the decision to report. Child Abuse & Neglect, 19, 1095-1113.
Çalışkan, Z. Ç., Güldöker, Ç. ve Özgüle, M. (2016). Çocuğun şiddet algısı araştırma sonuç raporu. Temmuz 2017, http://www.cocuklarinsiddetalgisi.com/Cocugun-Siddet-Algisi-Arastirmasi- Sonuc-Raporu.pdf adresinden indirilmiştir.
Çeçen, A. R. (2007). Üniversite öğrencilerinin cinsiyet ve yaşam doyumu düzeylerine göre sosyal ve duygusal yalnızlık düzeylerinin incelenmesi. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 3(2), 180-190.
Çocuğa Karşı Şiddeti Önlemek için Ortaklık Ağı (2016). Politika notu: Çocuğa karşı cinsel sömürü ve istismarın önlenmesi. Ağustos 2017, http://www.cocukgozlemevi.org/wpcontent/uploads/policy-note-SVAC-updated.pdf adresinden indirilmiştir.
Çocuğa Karşı Şiddeti Önlemek için Ortaklık Ağı (2016). Çocuklara her türlü ortamda fiziksel/bedensel cezanın yasaklanması. Ağustos 2017, http://www.cocugasiddetionluyoruz.net/645/kampanya.html adresinden indirilmiştir.
Dake, J. A., Price, J. H. ve Murnan, J. (2003). Evaluation of a child abuse prevention curriculum for third‐grade students: assessment of knowledge and efficacy expectations. Journal of School Health, 73(2), 76-82.
Dereobalı, N., Karadağ, S. Ç. ve Sönmez, S. (2013). Okulöncesi eğitim öğretmenlerinin çocuk istismari ihmali şiddet ve eğitimcilerin rolü konusundaki görüşleri. Ege Eğitim Dergisi, 14(1).
ERG, (2017). Eğitim izleme raporu 2017. İstanbul: ERG.
Finkelhor, D., Asdigian, N. ve Dziuba-Leatherman, J. (1995). The effectiveness of victimization prevention instruction: An evaluation of children's responses to actual threats and assaults. Child Abuse & Neglect, 19(2), 141-153.
Georgia State University Resources, (2015). The Facts on Child Maltreatment Report. http://abuse.publichealth.gsu.edu/2012-child-maltreatment-georgia/adresinden erişilmiştir.
Gilbert, N., Berrick, J. D., LeProhn, N. ve Nyman, N. (1989). Protecting Young Children From Sexual Abuse: Does Preschool Training Work. Lexington: Lexington Books.
Kara, B., Biçer, Ü. ve Gökalp, A. S. (2004). Çocuk istismarı. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi, 47, 140-151.
Kenny, M. C. (2010). Child sexual abuse education with ethnically diverse families: A preliminary analysis. Children and Youth Services Review, 32, 981–989. doi:10.1016/j.childyouth.2010.03.025
Kenny, M. C., Capri, V., Ryan, E. E. ve Runyon, M. K. (2008). Child sexual abuse: from prevention to self‐protection. Child Abuse Review, 17(1), 36-54.
Kohl, J. (1993). School-based child sexual abuse prevention programs. Journal of Family Violence, 8(2), 137-150.
Levin, P.G. (1983). Teachers’ perceptions, attitudes, and reporting of child abuse/neglect. Child Welfare, 62, 14-20.
Lynch, M. ve Cicchetti, D. (1997). Children's relationships with adults and peers: An examination of elementary and junior high school students. Journal of School Psychology, 35(1), 81-99.
MacIntyre, D., Carr, A., Lawlor, M. ve Flattery, M. (2000). Development of the stay safe programme. Child Abuse Review, 9(3), 200-216.
MEB-UNICEF, (2002). Psikososyal Okul Projesi, Zorlu Yaşam Olayları ve Etkileri.
Miles, M. B. ve Huberman, A. M. (1994). Qualitative Data Analysis. London: Sage Publication.
Molnar, A. ve Gliszczinski, C. (1983). Child abuse: a curriculum issue in teacher education. Journal of Teacher Education, 34(5), 39-41.
NSPCC, (2017). Statistics on child abuse report. https://www.nspcc.org.uk/services-and-resources/research-and-resources/statistics/ adresinden erişilmiştir.
Oates, R. K. ve Bross, D. C. (1995). What have we learned about treating child physical abuse? A literature review of the last decade. Child Abuse & Neglect, 19(4), 463-473.
OECD, (2016). Education at a glance 2016: OECD indicators. Paris: OECD Publishing.
O’Toole, R., Webster, S. W., O’Toole, A. W. ve Lucal, B. (1999). Teachers’ recognition and reporting of child abuse: a factorial survey. Child Abuse & Neglect, 23(11), 1083-1101.
ÖYGM, (2017). Hizmet içi eğitim planları. http://oygm.meb.gov.tr/www/icerik_goruntule.php?KNO=28 adresinden erişilmiştir.
Polat, O. (2001). Çocuk ve Şiddet. İstanbul: Der Yayınları.
Ratto, R. ve Bogat, G. A. (1990). An evaluation of a preschool curriculum to educate children in the prevention of sexual abuse. Journal of Community Psychology, 18(3), 289-297.
Sözen, Ş. (2005). Çocuk istismarını tanıma ve önlemede sağlık çalışanlarının rolü. 27. Pediatri Günleri; Çocuk Dergisi, Bilimsel Program ve Özet Kitabı içerisinde, 4 –7 Nisan 2005, İstanbul.
Taner, Y. ve Gökler, B. (2004). Çocuk istismarı ve ihmali: psikiyatrik yönleri. Hacettepe Tıp Dergisi, 35, 82-86.
TBMM, (2016). Başta cinsel istismar olmak üzere çocuklara yönelik her türlü istismar olaylarının araştırılarak alınması gereken önlemlerin belirlenmesi amacıyla kurulan meclis araştırması komisyonu raporu. Sıra sayısı: 442, 3 Kasım 2016. Temmuz 2017, https://www.tbmm.gov.tr/sirasayi/donem26/yil01/ss442.pdf adresinden indirilmiştir.
Telljohann, S. K., Everett, S. A. ve Price, J. H. (1997). Evaluation of a third grade sexual abuse curriculum. Journal of school health, 67(4), 149-153.
TTKB, (2017). Müfredatta yenileme ve değişiklik çalışmalarımız üzerine. Ankara 18 Temmuz 2017. https://ttkb.meb.gov.tr/meb_iys_dosyalar/2017_07/18160003_basin_aciklamasi-program.pdf adresinden indirilmiştir.
TÜİK, (2017). Güvenlik birimlerine gelen veya getirilen çocuklar, 2016. Haber Bülteni, Sayı: 24680, 01 Ağustos 2017.
Trudell, B. ve Whatley, M. H. (1988). School sexual abuse prevention: unintended consequences and dilemmas. Child Abuse & Neglect, 12(1), 103-113.
US. Department of Health & Human Sciences, (2015). Child Maltreatment Manual https://www.acf.hhs.gov/cb/resource/child-maltreatment-2015 adresinden erişilmiştir.
Uysal, A. (1998). Çocuk istismar ve ihmalinde önemli bir etmen olarak aile. Ege Üniversitesi Hemşirelik Yüksek Okulu Dergisi, 13(3), 301-315.
Uysal, A. ve Özsoy, S. (2003). Öğretmenlerin çocuk istismarı üzerine görüş ve tutumları. Çocuk Forumu Dergisi, 6 (2), 44.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2005). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Yiğit, İ. ve Erden, G. (2015). Çocukluk çağı istismar yaşantıları ile genel psikolojik sağlık arasındaki ilişkide erken dönem uyum bozucu şemaların aracı rolü. Türk Psikoloji Dergisi, 30, 47-59.
YÖK, (2007). Eğitim fakültesi lisans programları.
WHO, (2016). INSPIRE: Seven strategies for ending violence against children. Lüksemburg: WHO.
Wurtele, S. K., Kast, L. C. ve Melzer, A. M. (1992). Sexual abuse prevention education for young children: A comparison of teachers and parents as instructors. Child Abuse & Neglect, 16, 865–876.
Downloads
Additional Files
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Authors can retain copyright, while granting the journal right of first publication. Alternatively, authors can transfer copyright to the journal, which then permits authors non-commercial use of the work, including the right to place it in an open access archive. In addition, Creative Commons can be consulted for flexible copyright licenses.
©1999 Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License.
