Testing The Green Culture Scale on Turkish population: The Green Culture Scale: Yeşil Kültür Ölçeğinin Türk popülasyonu üzerinde sınanması: Yeşil Kültür Ölçeği

Tebessüm Ayyıldız Durhan; Beyza Merve  Akgül; Suat Karaküçük

doi:10.14687/jhs.v19i4.6286

Authors

Tebessüm Ayyıldız Durhan Gazi University https://orcid.org/0000-0003-2747-6933
Beyza Merve Akgül Gazi University https://orcid.org/0000-0003-2950-4221
Suat Karaküçük Gazi University https://orcid.org/0000-0001-9144-7307

DOI:

https://doi.org/10.14687/jhs.v19i4.6286

Keywords:

Green, Culture, Scale, Adaptation, Yeşil, Kültür, Ölçek, Uyarlama

Abstract

In the study, the validity and reliability study of the Green Culture scale developed by Ermolaeva (2010) was conducted and it aimed to examine the green culture levels of university students with the measurement tool obtained. The language validity of the Green Culture Scale (GCS), which consists of 11 items and 2 sub-dimensions, was made within the framework of expert opinions. In order to test the structure with confirmatory factor analysis, 400 data were collected in the first stage, and it was determined that the CFA findings of the measurement tool consisting of environmental awareness and environmental behavior sub-dimensions confirmed the structure (x²/df=3.29; RMSEA=0.07, SRMR=0.05; CFI). =0.93). The total internal reliability coefficient for GCS was determined as .73. It was determined that the green culture scale was valid and reliable in the Turkish population, and then, in the second data collection stage, the Green Culture level of 402 university students and how certain variables differentiated this level were examined. The findings show that the sample group is in the Pure Environmentalist group and there are significant differences between certain variables and green culture. As a result, the Green Culture Scale, which was determined to be a valid and reliable measurement tool, shows that the green culture level of the participants in the current sample group is high. It is recommended to examine the green culture levels of different sample groups and to expand the analysis of environmental awareness and environmental behavior.

Extended English summary is in the end of Full Text PDF (TURKISH) file.

Özet

Çalışmada Ermolaeva’nın (2010) geliştirdiği Green Culture ölçeğinin geçerlik güvenirlik çalışması yapılarak, elde edilen ölçüm aracıyla üniversite öğrencilerinin yeşil kültür düzeylerinin incelenmesi amaçlanmıştır. 11 madde ve 2 alt boyuttan oluşan Yeşil Kültür Ölçeği’nin (YKÖ) dil geçerliliği uzman görüşleri çerçevesinde yapılmıştır. Doğrulayıcı faktör analizi ile yapının sınanması adına ilk aşamada 400 veri toplanmış, çevresel farkındalık ve çevresel davranış alt boyutlarından oluşan ölçüm aracının DFA bulgularının yapıyı doğruladığı belirlenmiştir (x²/df=3,29; RMSEA=0,07, SRMR=0,05; CFI=0,93). YKÖ için toplam iç güvenirlik katsayısı .73 olarak belirlenmiştir. Yeşil kültür ölçeğinin Türk popülasyonunda geçerli ve güvenilir olduğu belirlenmiş ardından ikinci veri toplama aşamasında 402 üniversite öğrencisinin Yeşil Kültür düzeyi ve belirli değişkenlerin bu düzeyi ne doğrultuda farklılaştırdığı incelenmiştir. Elde edilen bulgular örneklem grubunun Saf Çevreci grubunda olduğunu ve belirli değişkenler ile yeşil kültür arasında anlamlı farklılıklar olduğunu göstermektedir. Sonuç olarak geçerli ve güvenilir ölçüm aracı olduğu belirlenen Yeşil Kültür Ölçeği mevcut örneklem grubundaki katılımcıların yeşil kültür düzeyinin yüksek olduğunu göstermektedir. Farklı örneklem gruplarının yeşil kültür düzeylerinin incelenmesi çevresel farkındalık ve çevresel davranış durumlarının analizlerinin genişletilmesi önerilmektedir.

Downloads

Download data is not yet available.

Metrics

Metrics Loading ...

Author Biographies

Tebessüm Ayyıldız Durhan, Gazi University

Doç. Dr., Gazi Üniversitesi, Spor Bilimleri Fakültesi

Beyza Merve Akgül, Gazi University

Prof. Dr., Gazi Üniversitesi, Spor Bilimleri Fakültesi

Suat Karaküçük, Gazi University

Prof. Dr., Gazi Üniversitesi, Spor Bilimleri Fakültesi

References

Abdullaev, A. ve Kasimova, M. (1990). Some problems of green culture in the modern conditions. Sociological Culture: Social and National, 13(4), 87-93.

Aksu, B., ve Yücebalkan, B., Potansiyel Yeşil Yakalıların Yeşil Farkındalıklarına Yönelik Bir Araştırma, BMIJ, (2020), 8(4): 857-874, doi: http://dx.doi.org/10.15295/bmij.v8i4.1602

Asafova, J. (2000). Green Culture as a Factor of High Education Advancement. Kazan: Kazan University Press.

Aytaç, M., Öngen, B. (2012). Doğrulayıcı faktör analizi ile yeni çevresel paradigma ölçeğinin yapı geçerliliğinin incelenmesi. İstatistikçiler Dergisi 5, 14-22.

Baharov, V. (2000). Green Culture of Society as a System. Saransk: Saransk University Press.

Doğan, İ., Purutçuoğlu, e. (2017). Sosyal Hizmet Uzmanlarının Çevresel Farkındalık Seviyeleri İle Çevreye Yönelik Tutumlarının Belirlenmesi. Türkiye Sosyal Araştırmalar Dergisi, 21 (2) , 389-405.

Dubrovina, V. (1990). Individual’s Green Culture. Kazan: Kazan Press.

Dunlap, R. E. & Jones, R. E. (2002). Environmental concern: Conceptual and measurement issues. Handbook of Environmental Sociologу, 3(6), 482-524.

Erbaş, A. (2021). Yeşil Psikolojik İklim Ölçeği: Türkçe’ye Uyarlama Çalışması. Hacettepe Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 39(4), 619-632 doi: 10.17065/huniibf.848308

Ermolaeva, P. (2010). College Students’ Green Culture: Reflecting on the Ideal Types of Environmental Awareness Behavior Practices. R&R Research and Discussions, 3(3), 49-73.

Gafoor, K. A. (2012). Considerations in the Measurement of Awareness. Emerging Trends in Education (12th November 2012), Kerala, India.

Herndl, C. G., & Brown, S. C. (Eds.). (1996). Green culture: Environmental rhetoric in contemporary America.

Hoff M. (1998). Sustainable Community Development: Studies in Environmental, Economic, and Cultural Revitalization. Florida: Lewis Publishers.

Horton, D. (2006). Demonstrating environmental citizenship? A study of everyday life among green activists. Environmental citizenship, 127-150.

Kempton W., J. S. Boster & J. Hartley. (1995). Environmental Values in American Culture. Cambridge, MA: MIT Press.

Margaretha, M., & Saragih, S. (2013, March). Developing new corporate culture through green human resource practice. In International Conference on Business, Economics, and Accounting, 1, 10.

Özgel, Z.T., Aydoğdu, M., Güven Yıldırım, E. (2018). Doğa Kampı Destekli Çevre Eğitiminin Çevre Sorunlarına Yönelik Farkındalık Ve Tutuma Etkisi. Ihlara Eğitim Araştırmaları Dergisi, 3(2), 90-106.

Pan, C., Abbas, J., Álvarez-Otero, S., Khan, H., & Cai, C. (2022). Interplay between corporate social responsibility and organizational green culture and their role in employees’ responsible behavior towards the environment and society. Journal of Cleaner Production, 132878.

Parham, J. (2015). Green media and popular culture: An introduction. Palgrave.

Roscoe, S., Subramanian, N., Jabbour, C. J., & Chong, T. (2019). Green human resource management and the enablers of green organisational culture: Enhancing a firm's environmental performance for sustainable development. Business Strategy and the Environment, 28(5), 737-749.

Schumacker, R.E, Lomax, R.G. (2004). A Beginner’s Guide To Structural Equation Modelling, Second Edition, Lawrance Erlbaum Associates, Inc. 81-82.

Stern P. C., Dietz T., Kalof L., & Guagnano G. A. (1995). Values, beliefs, and pro-environmental action: Attitude formation toward emergent attitude objects. Journal of Applied Social Psychology, 26, 1611-1636.

Tang, G., Chen, Y., Yiang, Y., Paille, P., Jia, J. (2018). Green human resource management practices: scale development and validity. Asia Pacific Journal of Human Resources, 56, 31–55. doi:10.1111/1744-7941.12147

Timur, S., Yılmaz, M.(2013). Çevre Davranış Ölçeğinin Türkçe’ye Uyarlanması. GEFAD / GUJGEF 33(2), 317-333.

Turan, İ., Sundu, M. (2021). Yeşil İnsan Kaynakları Yönetimi Ölçeği’ni Türkçeye Uyarlama Çalışması. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 20(78), 731-744.

Üstündağlı, E., Güzeloğlu, E. (2015). Gençlerin Yeşil Tüketim Profili: Farkındalık, Tutum Ve Davranış Pratiklerine Yönelik Analiz, Global Media Journal TR Edition, 5 (10), 341-360.

Yalçınkaya, E. (2012). İlköğretim 6. Sınıf Öğrencilerinin Çevre Sorunları Farkındalık Düzeyleri. Marmara Coğrafya Dergisi, Ocak, 137-151.

Yaşlıoğlu, M. (2017). Sosyal Bilimlerde Faktör Analizi ve Geçerlilik: Keşfedici ve Doğrulayıcı Faktör Analizlerinin Kullanılması. İstanbul Üniversitesi İşletme Fakültesi Dergisi, 46, Special Özel Sayı 2017, 74-85.

Yavuz, M., Balkan Kıyıcı, F., Atabek Yiğit, E. (2014). İlköğretim II. Kademe Öğrencileri İçin Çevre Okuryazarlığı Ölçeği: Ölçek Geliştirme ve Güvenirlik Çalışması. Sakarya University Journal of Education, 4(3), 40-53.

Yeşil, M., Turan, Y. (2020). Çevresel Duyarlılık Üzerine Bir Ölçek Geliştirme Çalışması. ODÜ Sosyal Bilimler Araştırmaları Dergisi, 10 (2), 418-435.